DE AARDSE WERKELIJKHEID IS GEFUNDEERD OP ONBEWUST TRAUMA *
ik kan er niet omheen
zolang ik vastzit in het dualiteitsbewustzijn
ben ik paranoïde schizofreen
maar liefst 99,9% van alle mensen op Aarde hebben het
dus ik ben niet alleen…..
die schizofrenie zit hem in de scheiding bewust / onbewust in ieder van ons
en die scheiding maakt ons wantrouwig naar anderen
want ons onbewuste zit vol met verdrongen pijn ervaringen
en we zijn op ons hoede of diegene die we hier en nu voor ons hebben
ons ook geen pijn gaat doen....
de mensen die in de gevestigde orde van de psychologie
als paranoïde schizofreen worden bestempeld
zijn slechts mensen
die deze kwaal in heel extreme mate hebben
met andere woorden : sommige vormen van paranoïde schizofrenie
zijn zo gewoon geworden
dat zij als normaal worden beschouwd….
de Eerste van de Vier Edele Waarheden van Gautama Boeddha
zegt dat het leven lijden is
een dieper inzicht hierin is :
zolang ik in de dualiteit gevangen ben
bestaat mijn leven uit lijden
zit ik op de School van de Harde Klappen
er zijn veel verschillende definities van lijden
maar als je onder de oppervlakkige verschijnselen kijkt
kun je beseffen dat lijden wordt veroorzaakt
door chronische onvrede
lijden is het voortdurend verblijven in een staat van onvrede
en op het moment dat ik innerlijke vrede bereik
wordt mijn lijden getranscendeerd
zelfs als de omstandigheden in de buitenwereld niet ideaal zijn
want als ik gemoedsrust hebt, lijd ik niet
daarom zie je dat sommige bejaarden
wanneer hun lichaam tekenen van slijtage gaat vertonen
nog steeds innerlijke rust kunnen hebben
innerlijke vrede krijg ik pas
wanneer ik op het punt komt
dat ik bereid ben naar mezelf te kijken en dan te zeggen :
ik ben niet in vrede, toch?
nee, ik ben niet in vrede
maar waarom ben ik dan niet in vrede?
wat is dit gevoel dat ik wel heb
wat zijn die reactiepatronen die mij uit die vrede weghalen?
waarom reageer ik zo, wat is de diepere overtuiging
die achter mijn reactiepatronen schuil gaat,
de diepere overtuiging die ik over mijzelf
over het leven, heb?
als ik toegewijd en vastberaden in mezelf kijk
zie ik geleidelijk een verwachting in mij
over hoe het leven eruit moet zien
en als het leven niet zo verloopt
lijd ik omdat ik naar die tegenovergestelde polariteit streeft
van waar het leven hier en nu is**
er komt een moment waarop ik mezelf dien af te vragen :
jaag ik mijn hele leven lang verwachtingen na
ga ik proberen het universum aan mijn verwachtingen te laten voldoen?
of doe ik een stapje terug
kijk ik eens goed naar die verwachting
en stel ik dan vast :
het zijn VERWACHTINGEN die mij in het lijden vasthouden
en niet de omstandigheden in de buitenwereld….
wanneer ik dit ten volle besef
dan begin ik pas echt aan het Pad van Vrede
het Pad naar innerlijk Christusschap
innerlijk Boeddhaschap en nog verder
*
de Aardse werkelijkheid is op onbewust trauma gebouwd
dat komt in dit Tijdsgewricht allemaal aan het Licht
zodat we dat trauma in onszelf kunnen gaan helen
en begrip en compassie kunnen leren opbrengen
voor het trauma in onze geliefden en onze medemensen
** ‘het gras zal altijd groener aan de andere kant van de heuvel-complex’
deze verhandeling is deels gebaseerd op en voor het grootste deel geïnspireerd
door de website VOORTSCHRIJDENDE INZICHTEN IN SPIRITUALITEIT
ik heb een introductie op deze website gemaakt van die website : https://levenvanuiteenheid.jimdofree.com/
je doet alles volgens het boekje
om je fit en prettig te voelen
het leven is tenslotte iets moois
je sport en beweegt, eet relatief gezond, hebt leuk werk
je gaat op tijd naar bed en je hebt een rijk sociaal leven
alle voorwaarden voor een gelukkig leven zijn er
toch knaagt er iets vanbinnen…..
waar komen die sombere momenten steeds weer vandaan?
wat maakt dat je in kleine of grotere mate verslaafd bent
aan lekkers dat niet per se goed voor je is
wat zorgt ervoor dat je soms zo kinderachtig kunt reageren
en emotionele onbalans ervaart?
waarom toch steeds die bewijsdrang?
waar komen die onbestemde onzekere gevoelens vandaan?
en wat is dat diepe gevoel van leegte
dat op moeilijke momenten naar boven komt?
het is alsof er een elastiek aan je vastzit
dat je steeds weer terugtrekt
terwijl je zo graag verder wilt
(Jiddu Krishnamurti)