DE AARDSE WERKELIJKHEID IS GEFUNDEERD OP ONBEWUST TRAUMA *

 

ik kan er niet omheen

zolang ik vastzit in het dualiteitsbewustzijn

ben ik paranoïde schizofreen

maar liefst 99,9% van alle mensen op Aarde hebben het

dus ik ben niet alleen…..

 

die schizofrenie zit hem in de scheiding bewust / onbewust in ieder van ons

en die scheiding maakt ons wantrouwig naar anderen

want ons onbewuste zit vol met verdrongen pijn ervaringen

en we zijn op ons hoede of diegene die we hier en nu voor ons hebben

ons ook geen pijn gaat doen....

 

de mensen die in de gevestigde orde van de psychologie

als paranoïde schizofreen worden bestempeld

zijn slechts mensen

die deze kwaal in heel extreme mate hebben

 

met andere woorden : sommige vormen van paranoïde schizofrenie

zijn zo gewoon geworden

dat zij als normaal worden beschouwd….

 

de Eerste van de Vier Edele Waarheden van Gautama Boeddha

zegt dat het leven lijden is

een dieper inzicht hierin is : 

zolang ik in de dualiteit gevangen ben

bestaat mijn leven uit lijden

zit ik op de School van de Harde Klappen

 

er zijn veel verschillende definities van lijden

maar als je onder de oppervlakkige verschijnselen kijkt

kun je beseffen dat lijden wordt veroorzaakt

door chronische onvrede

 

lijden is het voortdurend verblijven in een staat van onvrede

en op het moment dat ik innerlijke vrede bereik

wordt mijn lijden getranscendeerd

zelfs als de omstandigheden in de buitenwereld niet ideaal zijn

 

want als ik gemoedsrust hebt, lijd ik niet

daarom zie je dat sommige bejaarden

wanneer hun lichaam tekenen van slijtage gaat vertonen

nog steeds innerlijke rust kunnen hebben

 

innerlijke vrede krijg ik pas

wanneer ik op het punt komt

dat ik bereid ben naar mezelf te kijken en dan te zeggen :

ik ben niet in vrede, toch?

nee, ik ben niet in vrede

maar waarom ben ik dan niet in vrede?

wat is dit gevoel dat ik wel heb

wat zijn die reactiepatronen die mij uit die vrede weghalen?

waarom reageer ik zo, wat is de diepere overtuiging

die achter mijn reactiepatronen schuil gaat,

de diepere overtuiging die ik over mijzelf

over het leven, heb?

 

als ik toegewijd en vastberaden in mezelf kijk

zie ik geleidelijk een verwachting in mij

over hoe het leven eruit moet zien

en als het leven niet zo verloopt

lijd ik omdat ik naar die tegenovergestelde polariteit streeft

van waar het leven hier en nu is**

 

er komt een moment waarop ik mezelf dien af te vragen :

 

jaag ik mijn hele leven lang verwachtingen na

ga ik proberen het universum aan mijn verwachtingen te laten voldoen?

of doe ik een stapje terug

kijk ik eens goed naar die verwachting

en stel ik dan vast :

het zijn VERWACHTINGEN die mij in het lijden vasthouden

en niet de omstandigheden in de buitenwereld….

 

wanneer ik dit ten volle besef

dan begin ik pas echt aan het Pad van Vrede

het Pad naar innerlijk Christusschap

innerlijk Boeddhaschap en nog verder

 

*

de Aardse werkelijkheid is op onbewust trauma gebouwd

dat komt in dit Tijdsgewricht allemaal aan het Licht

zodat we dat trauma in onszelf kunnen gaan helen

en begrip en compassie kunnen leren opbrengen

voor het trauma in onze geliefden en onze medemensen

 

 

**  ‘het gras zal altijd groener aan de andere kant van de heuvel-complex’ 

 

deze verhandeling is deels gebaseerd op en voor het grootste deel geïnspireerd

door de website VOORTSCHRIJDENDE INZICHTEN IN SPIRITUALITEIT

ik heb een introductie op deze website gemaakt van die website : https://levenvanuiteenheid.jimdofree.com/

 

je doet alles volgens het boekje

om je fit en prettig te voelen

het leven is tenslotte iets moois

je sport en beweegt, eet relatief gezond, hebt leuk werk

je gaat op tijd naar bed en je hebt een rijk sociaal leven

alle voorwaarden voor een gelukkig leven zijn er

toch knaagt er iets vanbinnen…..

waar komen die sombere momenten steeds weer vandaan?

wat maakt dat je in kleine of grotere mate verslaafd bent

aan lekkers dat niet per se goed voor je is

wat zorgt ervoor dat je soms zo kinderachtig kunt reageren

en emotionele onbalans ervaart?

waarom toch steeds die bewijsdrang?

waar komen die onbestemde onzekere gevoelens vandaan?

en wat is dat diepe gevoel van leegte

dat op moeilijke momenten naar boven komt?

het is alsof er een elastiek aan je vastzit

dat je steeds weer terugtrekt

terwijl je zo graag verder wilt

 

 

(Jiddu Krishnamurti)